بنگلادش کشوری است پر جمعیت که تراکم سرزمینی بسیار پایینی را دارد. مساحت کل کشور ۱۴۸ هزار کیلومتر مربع است و در این فضای فشرده، بیش از ۱۶۰ میلیون نفر زندگی می کنند. یعنی شاخص تراکم جمعیت آن حدود ۱۰۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع است. خدایی خیلی سخته! این در حالی است که همین شاخص در ایران حدود ۵۰ نفر در هر کیلومتر مربع است! خدایی خیلی ثروتمندیم!

محمد یونس بنگلادشی را الگوی خود کنیم!

همه بنگلادش را با ببرهایش، رودخانه های خروشانش، برنج و کَنفش می شناسند. اما حالا باید او را به عنوان دومین صادر کننده پوشاک جهان بشناسند! نه نفتی دارد و نه گازی! فقط سخت کوشی شرط حیات است! می خواهم شما را با یکی از بزرگ مردان اقتصادی این کشور آشنا کنم که بنگلادش را متحول کرد و جایزه صلح نوبل را از آن خود کرد.

محمد یونس بنگلادشی، موسس گرامین بانک(Grameen Bank) یا همان بانک گدایان! بانکی که حتی به فقرا و تهی دستان هم وام می دهد! آن هم بدون ضامن! همش می خواهم علامت تعجب بذارم انگار این فرد در کره خاکی دیگر زندگی می کند. به یک فقیر و یا گدا وام بدهی که چه کند؟ که کارآفرین شود؟ مگر می شود؟ چطور قرار است کسی که عمری در فقر بوده به یک باره بشود یک بیزینس من؟!

واقعیت این است که هرکدام از ما مدل اقتصادی و جهان بینیمان را از پدر، مادر و نزدیکانمان می گیریم. محمد یونس بنگلادشی هم از این موضوع مستثنی نیست. مادر بزرگ محمد یونسّ، روی او بسیار اثر گذار بود. او از بچگی شاهد این بود که مادر بزرگش به فقرا کمک می کرد و نمی توانست قبول کند کسی دست خالی از درب خانه اشان برود. دور از ذهن نیست که مدل اقتصادی کینز(John Maynard Keynes) و بقیه علمای اقتصاد هم از والدینشان به ارث برده باشند(:

قحطی سال ۱۹۷۴ در روحیه سخاوتمند محمد یونس اثر گذار بود تا جایی که با خود تصمیم گرفت کشورش را از لوث فقر نجات دهد. صداها هزار نفر از فقر شاهد مرگ نزدیکان خود بودند. خیلی دردناکه که ببینی نمی تونی برای فرزندت خوراک تامین کنی. فقط نان شب، فقط همین! محمد یونس در جریان بازارگردی هایش متوجه شد که دادن یک وام کوچک می تواند یک فقیر را متحول کند و چه بسا یک کارآفرین شود.

دکتر محمد یونس بنگلادشی از این سفرها و بازارگردی هایش، درس های بسیار گرفت و فهمید می تواند یک مدل اقتصادی بومی برای کشورش تجویز کند. اینکه با شناسایی افراد مستعد و خلاق به آنها وام های دیر بازده بدهد. حالا از ۱۰۰ تا ۲۰ تای آنهم گرفت خدا را بده برکت! چرا که هر فردی که کارش بگیرد ده ها نفر دیگر را مشغول می کند. او با همین تز به بیش از ۷ میلیون نفر وام داد!

آنچیزی که در متون درس اقتصاد و مدیریت به ما یاد داده اند این است که اساساً کارآفرین ها کم هستند. ولی محمد یونس بنگلادشی نشان داد این قاعده را هم می توان زیر سوال برد. از طرفی دیگر، موسسات مالی و اعتباری معمولاً به افرادی وام می دهند که اعتبار دارند ولی محمد یونس با بها دادن به یک انسان به ظاهر بی بها، اعتبار واقعی را نشان داد.

ما هم در کشورمان از این مدل ها زیاد داریم اما یک تفاوت بنیادی با مدل محمد یونس بنگلادشی وجود دارد! او برای دادن وام، اول استعداد یابی می کند و بعد از اعطای وام، آموزش و پی گیری وجود دارد. ولی در ایران بنگاه های دولتی و یا خصولتی معمولاً به دو صورت وام می دهند. حالت اول کاملا احساسی و بدون برنامه و در حالت دوم برنامه وجود دارد ولی وام به دست وام گیرنده واقعی نمی رسد و رانت ها این وسط پول ها را بر می دارند. اگر هم بنگاه وام دهنده خیریه باشد که باز به همین روال است و کمتر کسی ماهی گیری یاد می دهد.

آمار رسمی از تعداد موسسات خیریه در ایران وجود ندارد. ولی به گفته کارشناسان، حدود ۱۵ هزار موسسه خیریه داریم! که می توان به جرات گفت که تعداد معدودی از آنها مدل اقتصادی و بازاریابی مشخصی برای خود دارند! در آینده از چگونگی تدوین برنامه جامع بازاریابی مختص خیریه ها خواهم گفت. در این زمینه تجارب اندکی دارم ولی به شدت علاقه مندم در این عرصه تحقیق کنم. به امید روزی که یک دکتر محمد یونس بنگلادشی را در محیط اقتصادی و همچنین خیریه های خود تجربه کنیم.

•  آقای بازاریاب = بازاریابی صنعتی
• موسسه تحقیقاتی ایده = تحقیقات بازار

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:  کانال تلگرام آقای بازاریاب   |    پیچ اینستاگرام بزاززاده  

ابزارهای تبلیغاتی را بهتر بشناسیم!

لزوماً استفاده از بیلبورد و آن هم با عکس موسس آن نمی تواند اثر گذار باشد و چه بسا منجر به Dmarketing شود!

ابزارهای تبلیغاتی را بهتر بشناسیم!

یکی از مهمترین مولفه های آمیخته بازاریابی(Marketing Mix) یا همان ۴P بحث پروموشن(Promotion) است؛ برای اجرای یک کمپین تبلیغاتی می توان از تکنیک های متنوع پروموشن استفاده کرد که یکی از آنها هم استفاده از بیلبورد است؛ اما به چه صورتی؟ اینکه در بیلبورد تبلیغاتی عکس موسس و یا صاحب آن کسب و کار را بزنیم بیشتر یک کار احساسی است تا تبلیغاتی! به دلیل احترامی که برای برند یاد شده قائل هستم؛ سعی کردم هیچ نام و نشانی از آن در بنر این مقاله نباشد تا یک نقد منصفانه و تخصصی باشد نه تخریبی!

بدون شک استفاده احساسی از ابزارهای تبلیغاتی می تواند اثر معکوس گذاشته و حتی منجر به ضد بازاریابی یا همان Dmarketing شود. یکی از اشتباهاتی که مدیران فروش و بازاریابی برخی از صنایع مختلف کشور مرتکب می شوند این است که تصور می کنند دست آنها برای تبلیغ کردن بسته است و صرفاً مجبوراً با استفاده از تبلیغات تلویزیونی، بیلبورد و … خود را نشان دهند!

در حالی که استفاده از هر کدام از شیوه های تبلیغاتی نیازمند کار تحقیقاتی است که در امر تحقیقات بازاریابی به آن سنجش Brand Awareness یا میزان آگاهی برند می گویند؛ در برند اورنس ما میزان آگاهی مخاطب و یا مشتری خود را از نام تجاری خود قبل و بعد از اجرای کمپین تبلیغاتی می سنجیم. و چه بسا کلی هزینه کنیم و مخاطب هیچ نام نشانی از ما را به خاطر نیاورد! ابزارهای تبلیغاتی را بهتر بشناسیم! و برای اجرای اثربخش یک تبلیغ استراتژی داشته باشیم و احساسی برخورد نکنیم.

آقای بازاریاب = بازاریابی صنعتی
موسسه تحقیقاتی ایده = تحقیقات بازار

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید: کانال تلگرام آقای بازاریاب | پیچ اینستاگرام بزاززاده

یکی از طرح هایی که در ایام کرونا در دنیا در حال اجرا است طرح فاصله گذاری اجتماعی است. بشر فعلا به ابزار اثر بخش دیگری برای مقابله با این ویروس دست نیافته است.

تبلیغ فاصله گذاری اجتماعی در ایام کرونا

تبلیغ فاصله گذاری اجتماعی را سازمان بهداشت و درمان ایالت اوهایو ساخته است. این کلیپ تبلیغاتی در مدت کوتاهی بین تمام جوامع جهان دست به دست چرخید. در آن به این موضوع اشاره می شود که اگر طرح فاصله گذاری اجتماعی به درستی اجرا شود چقدر می تواند اثربخش باشد و جامع به فعالیت های روزمره خود ادامه دهند. این همان بازاریابی ویروسی است. تشخیص درست و استفاده به هنگام از تمامی داده های دور و برمان! با کمترین تعداد واژه و حداقل زمان ممکن یک مفهوم بلند را به تمام جهان مخابره کنید!

•  آقای بازاریاب = بازاریابی صنعتی
• موسسه تحقیقاتی ایده = تحقیقات بازار

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:  کانال تلگرام آقای بازاریاب   |    پیچ اینستاگرام بزاززاده  

در سال گذشته ایونت ها(Event) و همایش های زیادی را بررسی کردم؛ به دنبال جواب این سوال بودم که اساساً استفاده از ایونت و یا همان همایش فروش در بازاریابی صنعتی اثربخش است؟

در یکی از ایونت هایی(Event) که برای یکی از مشتریانم در شهر اصفهان برگزار کردیم بنا به توصیه کارفرما از یک استند آپ کمدین محلی استفاده شد! تا به حال آن بزرگوار را ندیده بودم تا اینکه در شب مراسم سنگ تمام گذاشت! برای خنداندن شرکت کنندگان در همایش دست به هر کاری می زد از شوخی های زشت تا حرف های رکیک و جوک های سخیف! آن شب گذشت و مدام در این فکر بودم که صنعت استند آپ کمدی چطور می تواند به اجرای یک کمپین فروش کمک کند. بعد از بررسی و مطالعه نمونه های موفق در  سطح جهان به یک اسم جالب برخوردم! یک ایرانیِ آمریکایی تبار به اسم ماز جبرانی.

صنعت استند آپ کمدی؛ بخندان و پولدار شو!

جری سِینفیلد(Jerry Seinfeld)، استند آپ کمدین معروف آمریکایی در مورد این صنعت اینگونه می گوید: برای اینکه یک استند آپ کمدین معروف شوی باید چهار مرحله را طی کنی: “اول باید بتوانی دوستانت را بخندانی، بعد غریبه ها را بخندانی و در مرحله بعد برای خنداندن مردم پول بگیری و در مرحله آخر به جایی برسی که مردم از مدل حرف زدن و تیکه کلام هایت الگو برداری کنند.”

بنا به آخرین آمار وزارت صمت حدود ۸۵ هزار واحد صنعتی در کشور فعالیت می کنند! آیا با این همه واحد تولیدی و صنعتی فعال و غیر فعال می توان نتیجه گیری کرد که تولید در ایران توجیه اقتصادی دارد؟

آیا تولید در ایران توجیه اقتصادی دارد؟

در تمام این سال ها کمتر شنیده ایم که بگویند تولید در ایران جواب می دهد! بیشتر بر معایب سرمایه گذاری و ریسک بالای آن تاکید شده و اینکه چشم انداز روشنی برای تولید کننده در ایران نیست؛ از مشکلات و معظلات قوانین می گویند و نرخ بالای بهره بانکی و غیره؛ اما جای یک سوال همیشه در ذهن مخاطب باقی می ماند! اگر تولید کردن در ایران این همه ریسک دارد و خطرناک بوده و بیشتر شبیه قمار کردن است، چرا آمارها نشان از افزایش واحد های تولیدی در هر سال جدید را می دهد؟ این افراد کی هستند؟ از کره ماه می آیند و به یکباره در بخش تولید کشور سرمایه گذاری می کنند؟

جدیدترین اطلاعاتی که سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران در اختیار عموم گذاشته نشان می‌دهد که تعداد واحدهای به بهره‌برداری رسیده در طی ۹ ماهه اول سال ۱۳۹۸ نسبت به مدت مشابه سال قبل آن حدود ۵ درصد افزایش داشته است یعنی بیش از ۱۶۰۰ واحد صنعتی به جمع ۸۵۰۰۰ واحد صنعتی کشور افزوده شده است! این افراد با چه امیدی هزینه تاسیس یک واحد صنعتی را به جان خریده اند؟ طرح توجیهی آنها چه بوده؟ آیا این تعداد واحد صنعتی برای کشوری که از لحاظ ذخایر خدادادی غنی است کفایت می کند؟ و نقطه اشباع کجاست؟ و اساسا چرا اکثر تولید کنندگان متضرر می شوند؟

برخی از اقتصاددانان بر این باورند که آنچه در زمین بازی اتفاق می افتد چیزی دیگری است! اقتصاد رانتی، جلو پیشرفت صنعت کشور را گرفته! یعنی کسی در عرصه رقابت می برد که رانت قوی تری داشته باشد! و سلاطین کارآفرینی و بزرگان صنعت در برابر اَبَر رانت های موجود، راهی جز تسلیم ندارند و یا بهتر بگوییم دو راه دارند یا بخشی از سهم بازار خود را واگذار کنند و یا شاهد شکست بیزینس خود باشند! دسته دیگر از اقتصاددانان بر این باورند که ریشه مساله را باید در نداشتن یک سیستم مدون و چابک اداری جستجو کرد؛ سیستم فرسوده ای که باعث دلسردی و خسته شدن سرمایه گذار می شود. کسی که با امید فراوان و قصد اشتغال زایی برای شهر و کاشانه اش باید کفش آهنین بپوشد و در پیچ و خم گرفتن مجوز در سازمان های رنگارنگ عمر خود را بسوزاند!

دوستان زیادی از اصول کارآفرینی و موفقیت حرف می زنند و حرف هایشان فقط در حد همان سمینار، جذاب و رنگین است و وقتی به میدان عمل می آیی، با موضوعات عجیب و غریبی مواجه می شوی که هیچ کدام از آن فرمول ها جوابگوی مسائل پیش رویت نیست! در نهایت به این جمع بندی می رسی باید سرنوشت کسب و کارت و یا بهتر بگویم زندگیت را به دست شانس و احتمالات بسپاری! بسیاری از کارشناسان بر این عقیده اند که یکی از راه های نجات اقتصاد مریض کشور ما، رهایی از سیاست های رانتی در عرصه تولید است! البته نباید جایگاه دولت و نقش آن در اقتصاد را از یاد برد؛ بر خلاف سایر کشورهای پیشرو در عرصه اقتصادی که رسالت اصلی خود را در تولید کالاهای عمومی و کنترل بر کیفیت و قیمت ها می بینند در کشور ما این ماجرا طوری دیگر رقم می خورد.

همیشه قیمت برای یک تولید کننده همچون آب حیات است؛ حالا فکر کنید فردی به نام دولت آمده جلوی این آب حیات یک فلکه آب گذاشته است و هر موقع می خواهد آن را کم و زیاد می کند! دیگر شما احساس ثبات ندارید! احساس امنیت ندارید! ماجرا از این قرار است که در ایران دولت بیشتر به دنبال کنترل قیمت کالاهای خصوصی تولید شده می باشد و نمی گذارد قیمت در بازار، جایگاه خود را پیدا کند و برای همین است که جایگاه قیمت همیشه با منحنی عرضه و تقاضا تناسب ندارد (:

در اقتصادی که تورم به‌ عنوان یکی از ویژگی های دائمی مثبت آن است و قیمت‌ها همواره درحال بالا رفتن هستند دیگر جایی برای تلاش نمی ماند! دیگر انگیزه ای نداری که سرمایه گذاری کنی! آستین بالا بزنی و تولید کنی! همه اینها رو گفتم تا به اینجا برسیم که راه نجات واحدهای صنعتی کشور استقرار نظام رقابتی و بازار آزاد است تا با جهد و تلاش بیشتر شاهد توسعه اقتصادی پایدار به معنای واقعی کلمه باشیم؛ به امیدی روزی که چرخ اقتصاد به دست صنعتگران و فعالین حقیقی عرصه تولید بچرخد!

•  آقای بازاریاب = بازاریابی صنعتی
• موسسه تحقیقاتی ایده = تحقیقات بازار

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:  کانال تلگرام آقای بازاریاب   |    پیچ اینستاگرام بزاززاده  

همیشه در هر فضایی از محل کار گرفته تا خانه و مدرسه و دانشگاه، انتخاب گزینه نهایی در مورد حل یک مسئله بر عهده یک نفر گذاشته می شود که به او می گویند تصمیم گیر؛ اما هستند افرادی که در جریان تصمیم گیری نقش آفرینی می کنند و همیشه در پشت صحنه قرار دارند و در واقع خط فکری را آنها به تصمیم گیر می دهند اما تصمیم گیری را خود تصمیم گیر انجام می دهد! به این شخصیت های می گویند تصمیم ساز!

در طول سال ۹۸ با واحد های صنعتی، خدماتی و توزیعی مختلفی به عنوان مشاور همکاری کردم(۱۱ واحد صنعتی و ۴ واحد خدماتی و توزیعی)؛ هر کدام برای خود یک دیسیپلین کاری خاصی داشتند! یکی کاملا بی انضباط و یکی بسیار منضبط؛ یکی خیلی وسواسی و یکی کاملا بی خیال؛ یکی خیلی عجول و یکی کاملا کُند و آرام؛ یکی بدون برنامه و هدف و دیگری با کلی برنامه ولی بدون نیروی کارآمد عملیاتی جهت تحقق اهدافش! یکی بسیار باهوش و پر توان در اجرا و دیگری حتی نمی دانست که آیا کارش را دوست دارد یا نه!

از بین تجارب سال قبل، یکی از مجموعه هایی که همکاری با آن برایم درس های زیادی به همراه داشت شرکت روغن موتور پردیس بود؛ مدیر عامل این مجموعه یعنی جناب آقای مهندس کریمی رحمت آبادی شخصیت کاریزمایی داشت! شاید بپرسید چرا؟ به نظرم چیزی که ایشان را از بقیه تجارب سال ۹۸ متمایز می کرد جهد، تلاش و پشتکار وصف ناپذیر ایشان در کار بود. اینکه کارت را از یک چاله سرویس تعویض روغنی شروع کنی و به صادر کننده نمونه استان خود در طول ۱۴ سال پیاپی تبدیل شوی یک الگوی بی نظیر است! و یا اینکه برای توسعه بازار خود به دور افتاده ترین جای آفریقا بروی و بعد از چند سال تلاش پیاپی تبدیل به قوی ترین برند روغن موتور در چند کشور شمال غرب آفریقا بشوی؛ درست است آزمون و خطای بسیار داشته اند ولی راه را پیدا کرده اند؛ چرا که فرق بین تصمیم ساز و تصمیم گیر را فهمیده انده! و این است یکی از رموز موفقیت آقای مهندس کریمی رحمت آبادی!

تفاوت تصمیم ساز و تصمیم گیر در چیست؟

رومن آبراموویچ، یک فرد میلیاردر و موفق در جهان است که شهرت بسیار زیادی دارد. البته درصد بسیار زیادی از شهرت وی نه به واسطه ثروت و موفقیتش در تجارت، بلکه به دلیل حضور در ورزش و خرید یک باشگاه مطرح فوتبال در کشور انگلیس می باشد. وی مالک مشهور باشگاه چلسی انگلستان می باشد که طرفداران بی شماری در سراسر جهان دارد. رومن آبراموویچ میلیاردر مشهور و تاجر روسی – اسرائیلی می باشد که زمانی در رتبه ی بیست و یکم ثروتمندترین افراد جهان و حتی بالاتر از پیر امیدیار قرار داشته است. اکنون با گذشت چندین سال، گرچه رتبه قبلی خود را در جمع ثروتمندترین افراد روی کره زمین را از دست داده است، اما هم چنان هم در رده بندی های مختلف جهانی و به خصوص آخرین رتبه بندی مجله ی فوربس، در گروه ثروتمندترین افراد جهان قرار داشته است. زمانی ثروت آبراموویچ چیزی حدود ۱۳.۳ میلیارد دلار بود، اما این ثروت رفته رفته کاهش پیدا کرد و او جایگاه سابق خود را در جدول ثروتمندان جهان از دست داد.

دوران کودکی و نوجوانی رومن آبراموویچ

در زندگینامه ی رومن آبراموویچ آمده است که وی در تاریخ ۲۴ اکتبر سال ۱۹۶۶ میلادی در ساراتوفِ شوروی سابق به دنیا آمد. او که از پدر و مادری روسی و اسرائیلی متولد شده بود، دوران کودکی خود را در تل آویو سپری کرد و در همین شهر نیز به تحصیل پرداخت. رومن زمانی که تنها چهار سال داشت پدرش را در اثر یک سانحه ساختمانی از دست داد و از آن جایی که به جز خانواده عمویش هیچ خویشاوندی نداشت برای ادامه زندگی به خانواده نسبتا فقیر عمویش سپرده شد. بنا به گفته های خودش اگرچه عمو و زن عموی فقیرش هیچ محبتی را از او دریغ نمی کردند، اما اوضاع سخت مالی و اجتماعی آن ها فشارهای زیادی به رومن وارد کرده بود. او عقیده دارد موقعیت مالی و جایگاه فعلی اش پاداش تحمل تمام سختی های دوران کودکی و نوجوانی اش می باشد. رومن در دوران جوانی به قصد ادامه تحصیل به موسسه آموزش های فنی و صنعتی رفت، ولی پس از گذشت مدتی مجبور شد به ارتش سرخ شوروی بپیوندد و در آن جا به عنوان یک نظامی مشغول به کار شود. پس از گذتش چند سال رومن سرمایه ی نسبتا مناسبی برای خودش جمع آوری کرده بود تا این با خصوصی شدن صنایع دولتی پس از فروپاشی کمونیسم، تصمیم گرفت سهام ارزان بسیاری از این کمپانی های تازه مستقل شده خریداری کند؛ او در آن زمان نمی دانست که تک تک این سهام ها بعدها به اندازه طلا ارزش پیدا خواهد کرد، و زندگی او به یکباره زیر و رو خواهد شد.

آغاز فعالیت حرفه ای

پس از گذشت چند سال رومن آبراموویچ که به خاطر داشتن سهام زیادی از شرکت های بزرگ به عنوان سرمایه دار و فردی ثروتمند شناخته شده بود، وارد عرصه صنایع بزرگی مانند نفت و آلومینیوم شد و همین مسئله موجب شد که امروزه آبراموویچ را به عنوان سهام دار عمده دومین کارخانه تولید کننده آلومینیوم دنیا و همچنین سیب نفت، یکمی از کمپانی های بزرگ نفتی جهان بشناسند. همان طور که گفتیم سرمایه اصلی رومن آبراموویچ در بخش های نفتی کشور روسیه و کمپانی گز پروم می باشد؛ به همین دلیل نیز هست که میزان دارایی او طی این سال ها با کاهش بسیار زیادی رو به رو شده است. به دلیل مشکلات فراوانی که روسیه با سایر کشورهای جهان دارد و هم چنین تحریم های بسیار شرکت های آمریکایی و اروپایی، سرمایه گذاران روسی بسیار زیادی دارایی های خود را در این چند ساله از دست داده اند. در حقیقت کاهش ارزش جهانی نفت و افت فروش کمپانی بزرگ گز پروم روسیه، میزان دارایی رومن آبراموویچ را تا حد بسیار زیادی کاهش داد و به همین ترتیب او که زمانی در صدر ثروتمندترین افراد روی زمین قرار داشت کم کم به رتبه ی ۲۱ و سپس به ۵۱ تنزل کرد. در حال حاضر میزان دارایی های او به دلیل فعالیت های خاصی که دارد مشخص نیست، اما به نظر نمی رسد که رومن آبراموویچ حتی در جمع ۱۰۰ فرد ثروتمند حال حاضر جهان نیز قرار داشته باشد.

رومن آبراموویچ در سال ۱۹۹۹ از طرف شهر چاکوتکا وارد دومای روسیه شد و در سال ۲۰۰۱ به سمت فرماندار این شهر منصوب گردید. او کسی بود که هرگز سختی های دوران کودکی خود را از یاد نبرده بود، به همین خاطر وقتی به عنوان فرماندار مشغول به کار شد، مقدار زیادی از ثروت و سرمایه شخصی خود را برای کمک و بالا بردن سطح کیفی زندگی محرومان و آبادانی شهر به کار گرفت و به همین سبب از محبوبیت و شهرت فراوانی نزد مردم برخوردار گردید. رومن آبراموویچ در سال ۲۰۰۳ مالک کمپانی های متعدد انگلیسی شد. این کمپانی ها اسپانسر باشگاه چلسی انگلیس بودند و بدین ترتیب رومن تصمیم گرفت تا فعالیت خود را در عرصه ی ورزشی به طور جدی آغاز کند. در حال حاضر رومن آبراموویچ مالک اصلی باشگاه چلسی می باشد و این باشگاه تحت هدایت این فرد توانسته به موفقیت های بسیاری دست پیدا کند. در این بین می توان به دوستی نزدیک رومن آبراموویچ با خوزه مورینیو، سرمربی پرتغالی نیز اشاره کرد. این دو در طی سال ها همکاری توانستند فوتبال و به طور کلی ورزش انگلیس را دچار تحول کنند و با توجه به سرمایه های فروان آبراموویچ در آن سال ها، چلسی جزو بهترین باشگاه های جهان بود، اما با کاهش ثروت آبراموویچ، چلسی نیز دچار تنزل شد و تا به اینجا نتوانسته حتی به موفقیت های پیشین خود نزدیک شود، چه برسد به آن که آن ها را مجدد تکرار نماید. او عشق و علاقه ی خود به چلسی را یکی از دلایل اقامت خویش در انگلیس نامیده است. رومن آبراموویچ علاوه بر سهام شرکت ها و کمپانی های تجاری، مالک ۴۹ درصد از سهام ایستگاه تلویزیونی روت نیز می باشد. از طرف دیگر در جولای سال ۲۰۰۴ با عقد یک قرارداد سه ساله، مسئولیت تیم فوتبال زسکا مسکو را برعهده گرفت؛ ولی به خاطر قوانین یوفا مبنی بر این که یک نفر قادر نیست به طور همزمان سرپرستی دو تیم مختلف را بر هده داشته باشد، از رومن آبراموویچ به عنوان فرد صاحب نفوذ این تیم نام برده شد تا مشکلی از این دست پیش نیاید.

زندگی خصوصی رومن آبراموویچ

رومن آبراموویچ که صاحب ۵ فرزند می باشد زندگی چندان راحتی نیز نداشته است و از نظر روحی و روانی از همان ابتدا دچار مشکلاتی بود. او که مادرش را در سن ۱۸ ماهگی از دست داد، با مصائب زیادی دست و پنجه نرم می کرد، اما با کمک نزدیکان خود و با توجه به آن که آنان از سرمایه های بسیاری برخوردار بودند توانست خودش را وقف کار کند و به نوعی حواس خود را از روی مرگ مادرش بردارد. این سرمایه گذار ثروتمند ۳ مرتبه تاکنون ازدواج کرده است. در حال حاضر او همسری ندارد اما Dasha Zhukova، سرمایه دار روس، شریک زندگی وی می باشد.

منبع: پرورش افکار